تکنیک 3 : انتقال انرژی به بدن برای درمان و تغییر خلق و خو

انگشت کوچک و اشاره را دراز کنید، سپس با لمس کردن شست به نوک دو انگشت دیگر دایره ای بسازید. این علامتی است که توجه نیروی قصد را به دام می اندازد و اجازه می دهد از طریق خطوط انرژیی که از نوک انگشتان سرچشمه می گیرند یا بدان منتهی می شوند، وارد بدن شود. اگر انگشت کوچک و اشاره را همچون آنتنی باز کنید، آنگاه انرژی در دایره ای که سه انگشت دیگر می سازند به دام می افتد و نگاه داشته می شود. با این حالت خاصِ دست می توانیم انرژی کافی به بدنمان بکشیم، برای اینکه آن را درمان یا نیرومند کنیم و یا آنکه خلق و خو و عادات خود را تغییر دهیم.

تایشلا آبلار/ گذر ساحران

تکنیک 2 : شیوۀ تنفس جهت باز تاباندن نیروهای دوگانه

شیوۀ تنفس جهت باز تاباندن نیروهای دوگانه آفرینش و ویرانگری، روشنایی و تاریکی، بودن و نبودن:

1. اندکی به جلو خم شوید و زانو را تا آنجا که می شود تا سینه بالا آورید، در حالیکه پاهایتان به زمین است. بازوهایتان را دور رانتان بپیچید و دستهایتان را محکم در جلو زانوها بگیرید یا اگر دلتان بخواهد میتوانید هر آرنج را محکم بگیرید. سرتان را پایین بیاورید تا چانه تان، سینه تان را لمس کند. سپس ده دقیقه نفسهای کوتاه و سطحی بکشید. در این حالت شکم و سینه منقبض است. سپس دستهایتان را باز کنید و روی زمین دراز بکشید و پاهایتان را طوری دراز کنید که در شکم و سینه احساس آسودگی کامل کنید.

اگر این طرز نفس کشیدن به طور مرتب با آرامش و تعمق اجرا شود، بتدریج انرژی درونی ما را متوازن می کند.

2. با پشت صاف بنشیند و چشمانتان را اندکی پایین بیاندازید، طوری که بتوانید نوک دماغتان را ببینید. این تنفس باید بدون لباسهای تنگ و چسبان انجام شود، چون در روز روشن نمی توانید لخت شوید، ما استثنا قائل می شویم. نخست نفس عمیق بکشید، هوا را طوری فرو ببرید که گویی با مهبل خود نفس می کشید. شکم را تو بکشید و نفس را در طول ستون فقرات بالا ببرید، از کلیه ها بگذرانید و به نقطه ای در بین کتفها برسانید. لحظه ای نفس را در آنجا نگاه دارید و بعد حتی بالاتر و تا پشت سر ببرید و بعد از بالای سر به نقطه ای بین ابروها برسانید. بعد از اینکه لحظه ای آن را آنجا نگاه داشتید باید از میان بینی هوا را بیرون دهید و در آن موقع تصور کنید که هوا از جلو بدنتان پایین می رود، نخست به نقطه ای درست زیر ناف و بعد به مهبلتان، به جایی که این گردش آغاز شده است.

وقتی تنفس را بدین نحو به جریان اندازیم، سپر نفوذ ناپذیری پدید می آید که مانع می شود نفوذهای مخرب بیرونی در میدان انرژی کالبد رسوخ کند. همچنین مانع می شود که انرژی حیاتی درونی به طرف بیرون پخش شود. دم و بازدم باید شنیده نشود. این تمرین می تواند ایستاده، نشسته یا دراز کش اجرا شود، هر چند در آغاز راحت تر است که آن را نشسته روی بالش یا صندلی انجام دهیم.

تایشا آبلار / گذر ساحران

تکنیک 1:از بین بردن خستگی با آب روان

پاهایتان را در نهر آب بگذارید و سنگهای صاف ته آن را حس کنید. سپس آنها را از زانوها در جهت حرکت عقربه های ساعت بگردانید، بگذارید که آب روان خستگی شما را بکشد و با خود ببرد. سعی کنید حس کنید که تمام تنش شما به طرف پایین و در پاهایتان جریان می یابد، آنگاه آن را با یک حرکت جانبی قوزک پاهایتان بیرون بیندازید. به این طریق از سردی هم خلاص می شوید. آب روان، خستگی، سردی، بیماری و هر چیز نا خواستۀ دیگری را از بین می برد، ولی برای اینکه چنین اتفاقی بیفتد باید قصد آن را کنید.

اگر کسی این تمرین را در رختخواب انجام دهد، باید از نیروی تخیل سود جوید و نهر آب روان را مجسم کند.

تایشا آبلار / گذر ساحران

دروازه های انرژی

کالبد اختری خارج از کالبد جسمانی است یا داخل آن؟

پاسخ: همزمان در برون و درون کالبد جسمانی است. برای آنکه بر آن تسلط یافت، باید قسمتی از آن که بیرون و به آزادی شناور است به انرژی متصل شود که درون کالبد جسمانی جای دارد. نیروی برونی فراخوانده و توسط تمرکزی ثابت نگاه داشته می شود، ضمن اینکه انرژی درونی با باز شدن دروازه های مرموزی در بدن و اطراف آن رها می گردد. وقتی دو سو ادغام شوند ، نیرویی پدید ی آید که شخص را قادر می سازد کارهای باور نکردنی را انجام دهد.

این دروازه های اسرارآمیزی که درباره اش حرف می زنید، کجاست؟

پاسخ: بعضی نزدیک پوست است و بعضی دیگر کاملاً درون بدن. هفت دروازۀ اصلی وجود دارد. وقتی آنها بسته اند، انرژی درونی ما در کالبد جسمانی محبوس می ماند. حضور کالبد اختری در درون ما چنان با ظرافت است که ممکن است عمری را سپری کنیم و هرگز ندانیم که در آنجاست. به هر حال اگر کسی می خواهد آن را رها سازد، باید دروازه ها گشوده شوند و این کار بر اثر تمرینهای مرور دوباره و تنفس کردنی انجام می گیرد.

برای گشودن دروازه ها تغییر کامل نحوۀ رفتار ضروری است، زیرا تصور ادراکی ما در این باره که جامد هستیم، چیزی است که کالبد اختری را محبوس می دارد و نه ساختار جسمانی بدن را.

بازی کردن با قدرتهایی که در پس دروازه هاست احمقانه و خطرناک است. کالبد اختری باید رفته رفته، با هماهنگی آزاد شود. به هر حال شرط لازمه آن است که شخص مجرد بماند.

ما باید برای تعادل کالبد اختریمان کار کنیم. و این کار با گشودن دروازه ها امکان پذیر است.

نخستین دروازه در کف پا و در پایۀ انگشت بزرگ است.

دومین دروازه ناحیه ای ست که شامل عضلۀ پشت ساق پا و قسمت درونی زانو می شود.

سومین دروازه در اندامهای تناسلی و دنبالچه است.

چهارمین و مهمترین در ناحیۀ کلیه هاست.

پنجمین نقطه بین کتف هاست.

ششمین دروازه در پای جمجمه است.

و هفتمین نقطه هم فرق سر است.

اگر نخستین یا دومین مرکز ما گشوده باشند. ما نوع خاصی از نیرو را عبور می دهیم که ممکن است مردم آن را تحمل ناپذیر بدانند. برعکس اگر سومین و چهارمین دروازه، آنچنان که تصور می رود، بسته نباشند، نوع خاصی از نیرو را عبور می دهیم که مردم آن را بی نهایت جاذب می یابند. 

تایشا آبلار/گذر ساحران