شیوۀ تنفس جهت باز تاباندن نیروهای دوگانه آفرینش و ویرانگری، روشنایی و تاریکی، بودن و نبودن:
1. اندکی به جلو خم شوید و زانو را تا آنجا که می شود تا سینه بالا آورید، در حالیکه پاهایتان به زمین است. بازوهایتان را دور رانتان بپیچید و دستهایتان را محکم در جلو زانوها بگیرید یا اگر دلتان بخواهد میتوانید هر آرنج را محکم بگیرید. سرتان را پایین بیاورید تا چانه تان، سینه تان را لمس کند. سپس ده دقیقه نفسهای کوتاه و سطحی بکشید. در این حالت شکم و سینه منقبض است. سپس دستهایتان را باز کنید و روی زمین دراز بکشید و پاهایتان را طوری دراز کنید که در شکم و سینه احساس آسودگی کامل کنید.
اگر این طرز نفس کشیدن به طور مرتب با آرامش و تعمق اجرا شود، بتدریج انرژی درونی ما را متوازن می کند.
2. با پشت صاف بنشیند و چشمانتان را اندکی پایین بیاندازید، طوری که بتوانید نوک دماغتان را ببینید. این تنفس باید بدون لباسهای تنگ و چسبان انجام شود، چون در روز روشن نمی توانید لخت شوید، ما استثنا قائل می شویم. نخست نفس عمیق بکشید، هوا را طوری فرو ببرید که گویی با مهبل خود نفس می کشید. شکم را تو بکشید و نفس را در طول ستون فقرات بالا ببرید، از کلیه ها بگذرانید و به نقطه ای در بین کتفها برسانید. لحظه ای نفس را در آنجا نگاه دارید و بعد حتی بالاتر و تا پشت سر ببرید و بعد از بالای سر به نقطه ای بین ابروها برسانید. بعد از اینکه لحظه ای آن را آنجا نگاه داشتید باید از میان بینی هوا را بیرون دهید و در آن موقع تصور کنید که هوا از جلو بدنتان پایین می رود، نخست به نقطه ای درست زیر ناف و بعد به مهبلتان، به جایی که این گردش آغاز شده است.
وقتی تنفس را بدین نحو به جریان اندازیم، سپر نفوذ ناپذیری پدید می آید که مانع می شود نفوذهای مخرب بیرونی در میدان انرژی کالبد رسوخ کند. همچنین مانع می شود که انرژی حیاتی درونی به طرف بیرون پخش شود. دم و بازدم باید شنیده نشود. این تمرین می تواند ایستاده، نشسته یا دراز کش اجرا شود، هر چند در آغاز راحت تر است که آن را نشسته روی بالش یا صندلی انجام دهیم.
تایشا آبلار / گذر ساحران
